De tekst herinnerde mijn aan het moment dat mijn vorige relatie uit ging, na 4 jaar, en ik dacht dat ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. Maar God liet me daar weten: jouw leven is niet gebouwd op deze relatie, maar op de Rots. Dus je stort niet in, je kan gewoon verder bouwen vanaf die rots.
Toen ik die tekst hoorde besefte ik dat weer: er is niets belangrijker dan die basis. Jezus die mij gered heeft, in wie mijn leven verzekerd is. Daarbuiten kan er van alles aan de hand zijn, maar dat is het belangrijkste. En ineens had ik rust.
Wat er ook gebeurt, met een risicovolle operatie in het vooruitzicht, het is goed, want die basis blijft. En ineens was het niet meer 50/50, wel of niet, een wankele hoop, met kansen dat het mis gaat, maar een vaste hoop: dat het hoe dan ook goed komt. Vanaf die grond durfde ik weer op God te vertrouwen. Ik weet dat hij erbij zal zijn met die operatie en dat Hij me niet in de steek zal laten. In de tekening van de wervel is deze rots ook te zien.
Vanuit mijn studieboeken van Geneeskunde heb ik een thoracale wervel nagetekend. Te herkennen aan het hartvormige wervellichaam, en aan dat aan deze wervel ribben kunnen aanhechten. In Delfts blauwe kleuren tekende ik door de pedikel een schroef, waar een staaf doorheen loopt, die hier overgaat in een vertakkend vat. En, zoals ik toen invulde wat er aan de hand was, een lek van de dura, veroorzaakt door die schroef. Liquor druppelt naar beneden. Het ruggenmerg is exact het midden, waar het allemaal om draait, en het verdwijnpunt van alle lijnen van de achtergrond. Die achtergrond is weer opgevuld met Delfts blauwe versiersels, waar ik gek op ben, net als op het invullen van lege ruimte. In het wervellichaam is een rots met een kruis getekend, mijn vaste grond in dit alles.