Alweer een jaar mag ik wonen in mijn mooie huisje in Aarlanderveen. Dat besefte ik me pas weer, toen ik samen met mijn hondje Sammy uit het raam zat te kijken. Ze is net niet groot genoeg om zelf door het balkonraam te kunnen kijken. Dus meestal neem ik haar ’s avonds even op schoot en kijken we samen. Ik woon naast de Hervormde kerk, en op die avond in oktober zag ik dat de lichtjes in de boom weer aangezet waren. Heel mooi om te zien, en ik besefte ineens dat ik er alweer een jaar woon. En wat voor een jaar, met vooral heel veel ellende wat betreft mijn gezondheid. Maar daar voor dat raam, was het alsof God me even wilde laten weten: ‘Ik steek het licht weer aan. Ik breng licht in de duisternis.’
Dit bijzondere moment wilde ik graag vastleggen. Dus de volgende dag heb ik de boom getekend en besloten om er mijn kerstkaart van dit jaar van te maken: “Light in the darkness”. Met de lichtjes gestippeld in goud. Ook naar de kerstprofetie uit Jesaja 9:1:
” Het volk dat in duisternis ronddoolt, ziet een schitterend licht. Zij die in het donker wonen, worden door een helder licht beschenen.”
Net toen ik dacht op medisch gebied alles achter de rug te hebben, ging mijn vriend weer de molen in. En ik kon het nog slechter hebben, dan bij mezelf. Ik maakte deze eerste tekening in de hoop het een beetje te verwerken. Met zoveel details, zoveel gepriegel, in de hoop hetzelfde effect te bereiken als met EMDR. Dat je te veel informatie aanbiedt aan de hersenen, waardoor pijnlijke herinneringen kunnen worden verdrongen uit het geheugen. Vandaar dat dit kunstwerk hier naar vernoemd is. Heel persoonlijk, kijk ik met deze tekening terug op een angstige periode.
Mijn anatomieboek er maar weer eens bij gepakt, om een boven- en zijaanzicht van thoracale wervels te tekenen. Dit was de hoogte waar bij mij een haakje los zat (zie link). Een mooie set van 3 is het geworden.
Na veel oefenen, toch eindelijk een aquarel waar ik blij mee was. De karakteristieke oren, ook wel oorbellen genoemd, van dit lieve kooikerhondje. En de vragende blik, waarmee ze je standaard aankijkt, zijn er naar mijn mening goed uitgekomen.
